Hank, Glabro... Mieliście rację. Blogi umierają. W pewnym sensie... I w pewnym sensie sami je zabijamy. Ale nie zawsze dlatego, że boimy się coś powiedzieć. Czasem wygląda to zgoła inaczej. Dlaczego piszemy blogi? Niektórzy chcą po prostu dzielić się z całym światem swymi myślami, radością i troską.
Niektórzy szukają ujścia jakiejś twórczej fazy. Niektórzy chcą, by świat poznał, kim naprawdę są. Jedni piszą komentując codzienne zdarzenia, zagłębiając się w nie, drudzy pokazują przemyślenia ukryte w głębi duszy na temat siebie i świata bezpośrednio otaczającego. I ci drudzy dochodzą z czasem do punktu, w którym chwilowo nie mają nic ciekawego do powiedzenia.
Bo czy każdy musi komentować świat? Od tego są media. Wolno mi być cynikiem i mieć gdzieś coś, co mnie nie dotyczy. Wolno mi nie mieć zdania na temat, który tak na prawdę "shit is goin' around me" czyli "gówno mnie obchodzi" ;p Dlatego czasem gdy nic się nowego nie dzieje w duszy, trudno jest to "nic" ubrać w słowa.
Teraz jednak coś się zmienia. Prawie zakończyłem pewien etap życia. I zaczynam inny. Nieznany mi. Coś, czego nie robiłem jeszcze nigdy. Nowe, inne doświadczenia. Czy uda mi się stać odpowiednio dopasowanym trybem tej innej maszyny? W końcu świat tak właśnie wygląda...
Walka z rakiem powoli jakoś idzie. Po zajebistym weekendzie, wypełnionym pracą fizyczną, ale jakże odprężającą, mającą konkretny cel oraz po znów zajebistym spływie kajakowym i jak najbardziej ponownie zajebistym niedzielnym popołudniem z przyjaciółmi, zostało mi trochę powera. Poza tym, podjąłem ważną decyzję. Myślałem, że będę się zastanawiał tydzień, tymczasem po dwóch godzinach znałem już odpowiedź. Zrobiłem tak, jak namawiałem koleżankę na wyjazd na kajaki. Postanowiłem iść na żywioł, tak jak jej radziłem. Niech się dzieje co chce, a jak nie spróbuję, nie przekonam się co mnie czeka.
Po niewypale planu A i B nagle wynurzył się plan C i już jest zatwierdzony. Krok naprzód w tym mizernym życiu. Krok, który przybliży mnie do mojego dawnego ja i do bliskich mi ludzi. Po raz pierwszy od roku patrzę naprzód z nadzieją. Coś planuję. Może tym razem się nie spierdoli? Czy...?
Popłynę tam i będę gdzieś za sobą już za tobą mam
to wszystko co nie stanie się to wszystko czego tak ci brak
za tamte słowa słodkie zbyt oddam pustkę która jest
o samotności nie mów mi bo ona też omija mnie
Niektórzy szukają ujścia jakiejś twórczej fazy. Niektórzy chcą, by świat poznał, kim naprawdę są. Jedni piszą komentując codzienne zdarzenia, zagłębiając się w nie, drudzy pokazują przemyślenia ukryte w głębi duszy na temat siebie i świata bezpośrednio otaczającego. I ci drudzy dochodzą z czasem do punktu, w którym chwilowo nie mają nic ciekawego do powiedzenia.
Bo czy każdy musi komentować świat? Od tego są media. Wolno mi być cynikiem i mieć gdzieś coś, co mnie nie dotyczy. Wolno mi nie mieć zdania na temat, który tak na prawdę "shit is goin' around me" czyli "gówno mnie obchodzi" ;p Dlatego czasem gdy nic się nowego nie dzieje w duszy, trudno jest to "nic" ubrać w słowa.
Teraz jednak coś się zmienia. Prawie zakończyłem pewien etap życia. I zaczynam inny. Nieznany mi. Coś, czego nie robiłem jeszcze nigdy. Nowe, inne doświadczenia. Czy uda mi się stać odpowiednio dopasowanym trybem tej innej maszyny? W końcu świat tak właśnie wygląda...
Walka z rakiem powoli jakoś idzie. Po zajebistym weekendzie, wypełnionym pracą fizyczną, ale jakże odprężającą, mającą konkretny cel oraz po znów zajebistym spływie kajakowym i jak najbardziej ponownie zajebistym niedzielnym popołudniem z przyjaciółmi, zostało mi trochę powera. Poza tym, podjąłem ważną decyzję. Myślałem, że będę się zastanawiał tydzień, tymczasem po dwóch godzinach znałem już odpowiedź. Zrobiłem tak, jak namawiałem koleżankę na wyjazd na kajaki. Postanowiłem iść na żywioł, tak jak jej radziłem. Niech się dzieje co chce, a jak nie spróbuję, nie przekonam się co mnie czeka.
Po niewypale planu A i B nagle wynurzył się plan C i już jest zatwierdzony. Krok naprzód w tym mizernym życiu. Krok, który przybliży mnie do mojego dawnego ja i do bliskich mi ludzi. Po raz pierwszy od roku patrzę naprzód z nadzieją. Coś planuję. Może tym razem się nie spierdoli? Czy...?
Popłynę tam i będę gdzieś za sobą już za tobą mam
to wszystko co nie stanie się to wszystko czego tak ci brak
za tamte słowa słodkie zbyt oddam pustkę która jest
o samotności nie mów mi bo ona też omija mnie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz